Home sweet home

Het was hard… en koud. Na 14u vechten tegen de slaap, onophoudelijk gekrijs van een peuter de rij achter ons, en met stijve spieren en slapende ledematen… mochten we eindelijk het vliegtuig uit, zombiegewijs.

Londen Stansted, 5u ’s morgens, grijze hemel en even grijze tarmac, koud, lichte motregen…

Onze sandalen en blote armen pasten niet bij de sfeer… Zwijgend en voor ons uit starend, wachtten we geduldig op de fietsen en bagage, ons mentaal voorbereidend..;

Na een diepe ademteug en een blik in elkaars ogen - alsof we elkaar even stilzwijgend moed wilden inspreken-, stapten we door de ‘arrivals’ gang, waar An (zus van Stef) ons zwaaiend en met kleine oogjes opwachtte.

Een goeie kop koffie (en chocomelk voor stef) deed wonderen, we hadden veel ‘bij te babbelen’, en het vooruitzicht van een paar dagjes Londen sterkte ons.

We werden nog een tweetal dagen in de watten gelegd (merci, An!), waren nog even toerist in Londen, plukten heerlijke braambessen, dansten op een golfterrein, wandelden in mooie natuur langs de Thames, genoten van goeie Britse humor,… De fietsen werden terug in elkaar geplaatst onder de vakkundige leiding van mijn eigenste Stef ;-) om zodanig naar het station van Hounslow te kunnen fietsen, de volle 2km (of zo) om daar heel makkelijk de trein op te rollen, richting ‘the white cliffs of Dover’, alweer in de regen, olé.

In Dover slaagden we er in om de boot te missen, we noemen onszelf dan ook ‘twee kiekens’ natuurlijk, wisten wij veel dat je een uur op voorhand in de haven moet zijn… Voor de laatste keer deze reis namen we de ferry, deze keer niet over de Japanse zee, maar over het Kanaal. Ons plan om van Duinkerke nog een laatste tocht naar huis (zijnde de schone Westhoek) te fietsen, viel dus in het water, tot onze grote spijt, het was een typisch Belgisch weertje (grijs, winderig en regenachtig) en we arriveerden pas om 21u in Dunquerqe…

We werden tot onze verrassing opgehaald door zowat de halve Vanderper-familie en buren, fototoestel in de aanslag, en een decibelgehalte dat onze oren deed tuiten ;-)

“En, hoe was ‘t?”, tja, hoe leg je dat in 2 woorden uit? “Goed, goed” vat het wel samen.

 Terug thuis bij papa Jef, vakkundig belegde broodjes door de tantes, lekkere taart van ‘bakkerij Vanderper’, een goe glas cava (da was lang geleden), en veel bewondering van familie, buren… Het was full house ten huize Vanderper, en wij voelden ons een beetje speciaal die avond… Zoveel mensen die deze blog volgden en er van genoten hebben, daar waren we ons niet van bewust, waarvoor dank!!

 Ondertussen wonen we nog heel even in Vladslo, nog een beetje ‘weg van de wereld’ voor we in de ‘grote stad’ (Antwerpen) gaan wonen, vanaf september. Ons nieuw adres wordt: Grétrystraat 40, 2018 Antwerpen.

Terug naar het ‘gewone’ leven.. dat ook heel plezant kan zijn, met picnics in het park, festivals, gaan eten bij vrienden, trouwrecepties, babybezoeken, terasjes doen.. Nog heel even vakantie…