Over beren en beleefde heren, op cruise door Japan

Ja, ja, hier zijn we weer, terug in Shanghai aangeland of tis te zeggen aangemeerd. Ons rondje Japan zit er al op, helaas. We vertrokken toch een beetje met een dubbel gevoel, spijt dat we `maar` een stukje van deze fascinerende eilanden hebben kunnen zien en een veel te lang lijstje met `nog te doen de volgende keer dat we naar Japan komen`, positief verrast door de gastvrijheid en vriendelijkheid van de Japanners, maar tegelijk ook weer uitkijkend naar iets nieuws, naar terug een stukje exotischer en tropischer reisgevoel. Want Japan is vrij Westers, steden doen vrij Europees aan, alles is supergeregeld en gestructureerd, het gaat bijna vanzelf, we zijn verwend geweest, dat is zeker. Ondertussen zijn we gewend dat mensen voor ons buigen, spontaan uit de weg gaan, 1000 keer dank u zeggen, ons `presentos` aanbieden, alles achter voor en achter ons gat opkuisen… Zon leventje went snel ;-)

We meerden eergisteren terug aan met de ferry in Shanghai, en even kregen we terug een cultuurshock, het verschil met Japan is groot, overal lawaai en getoeter, mensen die je voorsteken, autos die je bijna omverrijden, mensen die schreeuwen en je aanstaren, gerochel en gespuw, hete en zwoele temperaturen, doordringende geuren van eten, vuilnis op straat, afgesnauwd worden of gewoon genegeerd worden, geduw en getrek op de metro, niemand die ons wil begrijpen… Hier geldt weer het recht van de sterkste… Maar ook weer de gezelligheid van het leven op straat, overal standjes met eten en nep-producten, vers fruit op elke straathoek, goedkope pintjes, veel volk op straat… Onze zintuigen werden terug overprikkeld. Gek hoe snel je je normen aanpast. Toen we 2 maand geleden in Shanghai aankwamen leek alles zo modern en pokkeduur, nu lijkt alles spotgoedkoop. Kopen geblazen, souvenirs ingeslagen, nog een laatste keer lekkere dumplings en stokjeseten op straat gaan eten, mjammie… Onze laatste uurtjes China… want deze namiddag zijn we ribbedebie naar…. Maleisie! Als alles goed gaat tenminste, want met de fietsen mee op het vliegtuig wordt nog een avontuur… (in China weet je nooit waar je aan toe bent, he). Stef is op dit moment Shanghai aan het affietsen op zoek naar bubbeltjesplastiek om de fietsen toch wat te kunnen beschermen op het vliegtuig, want dozen hebben we deze keer niet natuurlijk..

Na onze vorig verslagje hebben we een rondje Hokkaido gefietst. Op Hokkaido zijn 5 Nationale parken en een pak `prefecture nature parks`, natuur met hopen dus. Tempels vind je er zelden, bossen, velden , meren , vossen, arenden en beren des te meer. Hokkaido lijkt soms erg Europees, veel landbouwvelden met Westerse landbouwtechnieken. We waanden ons soms in Scandinavie, Holland, Zuid Frankrijk, Zwitserland… Zalig om te fietsen, vrij rustige wegen, beetje bergop en bergaf, veel mooie picnicplekjes en idyllische kampeerplekjes… We hebben in Hokkaido bijna altijd gekampeerd, campings genoeg. Op onze eerste fietsdag regende het pijpestelen, en toen we na lang zoeken eindelijk de camping die we zochten gevonden hadden, bleek er geen kat te bespeuren in de wijde omgeving, daar zaten we dan, in the middle of nowhere, in de gietende regen, volop in berengebied…op een gesloten camping, dachten we. Maar nee hoor, deze camping was (zoals de meeste op Hokkaido) gratis en onbemand met perfect onderhouden sanitaire blok, en zelfs propere houten cabinekes (precies een houten tentje). Heel basic, maar voor ons kwam het als een geschenk uit de hemel, ons huisje in de mist in het bos waar wij precies in pasten met ons tweetjes, fietsen in de WC geparkeerd. Toch een beetje eng, als de beren ons nu maar niet als lekker hapje beschouwen, dacht ik de hele nacht… Gelukkig had ik een stoere beer naast mij om mij te beschermen ;-)

Vandaar bolden we naar Furano en Biei, in de winter een populair skioord, en een streek die in de zomer gekend is voor zijn vele bloemenvelden en wijngaarden. We leken wel in Z-Frankrijk aanbeland, we bezochten een lavendelboerderij, een kaasmakerij (waar ze pikzwarte kaas met inktvissmaak verkochten), een wijnboer… Voor het eerst in ons leven proefden we Japanse wijn, om 10u smorgens, niet slecht, het fietsen was daarna des te plezanter ;-) We konden ons moeilijk voorstellen dat de temperaturen hier in de winter tot -40 graden zakt!

In Furano logeerden we ook voor het eerst in een `Riderhouse`. In Hokkaido vind je er zo veel… Het zijn een soort goeikope jeugdherbergen, speciaal voor motorrijders (reizen per moto is heel populair in Japan) en fietsers. Er heerst altijd een fijne sfeer, er is een keukentje voorzien om te koken, de sake en bier heffen vaak ook de taalbarriere op. We waren er de enige buitenlanders tussen de Japanse stoere motards, meestal mannen die alleen op trot zijn. Ook op de weg is een zekere sympathie tussen de fietsers en motards, er wordt spontaan nr elkaar gewuifd of duimen opgestoken, avonturiers ondereen. In Wakkanai troffen we toch wel een bijzondere riderhouse aan, de vrouw des huizes (een coole Japans madam van rond de 70jr) organiseerde savonds een soort welkomsttafereeltje, waarbij de lichten werden gedimd, de discolichtjes en discobal werden aangestoken, de karaoke-installatie uit de jaren stillekes werd bovengehaald en in het Japans werd iedereen vriendelijk welkom geheten, waarna we elk om de beurt de micro in de pollen kregen en al rechtstaand ons mochten voorstellen en iets konden vertellen over de reis. Ondertussen werd gratis sake ingeschonken en kregen we lekkere verse hapjes en zeevruchten voorgeschoteld. Hilarisch, het madammeke genoot hier duidelijk van. Trots als een gieter wist ze te vertellen dat er in haar riderhouse al 19 koppels elkaar hadden leren kennen en achteraf in het huwelijksbootje waren gestapt, hun fotos prijkten op de muren.

In een andere riderhouse had de jonge `gastheer` (een bricoleur eerste klas) een oud treinstel op zijn oprit staan, waarin hij zelf een restaurantje uitbaatte. Als je er voor 15euro spendeerde, mocht je gratis logeren. Creatief zijn ze wel in Japan. En wie zegt dat Japan duur is ?? Op Hokkaido logeerden we voor het grootste deel gratis en voor niets, met meestal een prachtige view vanuit de tent.

Misschien zagen we er wat meelijwekkend uit, want we kregen bijna dagelijks wel van iemand een `presento`, van voorbijgangers die een praatje sloegen, winkeltjes waar we iets kochten… Zo kregen we gratis ijsjes, verse kaastaart, drankjes, koeken,…Een enkele keer kwam in het park, waar wij rustig onze picnic verorberden, een loper verlegen een praatje maken. Hij was zelf 20 jaar geleden met de fiets door de Sahara getrokken (zo zot als een achterdeur, toch?). Het bleek een bakker te zijn en een uurtje later zaten we in zijn bakkerij (die toepasselijk `Camel bakery` heette) met een ijskoffie en verse roomsoezen voor onze neus en een vergeeld foto-album in de hand. We kregen zowat een fietstas vol aan koffiekoeken, verse koekjes, baguette, home made confituur… mee als presentje, voor een goeie 50 euro of zo… Zomaar, we mochten zelfs blijven slapen als we dat wilden… En toen we vertrokken, werden we uitgebreid bedankt om langs te komen ;-) Van gastvrijheid gesproken…We love Japan!!

Na Furano trokken we de bergen in, midden in Daisetsuzan National Park. Vol goede moed puften we de Asahidake (de hoogste berg en actieve vulkaan van Hokkaido, 2200m) op, zo rood als een tomaat en compleet uitgeput bereikten we de voet vd berg, een plekje midden in de natuur en veel natuurlijke Onsen (warmwaterbronnen). Schoon, schoon… En hadden we toch wel weer geluk, want toevallig was er die avond op de camping een festival van de Ainu-people, de oorspronkelijke bevolking van Hokkaido. Er werd een soort openingsceremonie gehouden ter ere van de opening van het bergseizoen. Met Hokkaido BBQ, heerlijk lokaal eten en drank, een mega-kampvuur, muziek, dans… Onder de blote sterrenhemel, en na een heerlijk relaxt bad in de openluchtonsen, een fijne avond. Toen we vertelden dat we met de fiets tot daar waren gekomen, kregen we spontaan een `extra serving`, met de glimlach…. Wat kunnen de chinezen toch nog veel leren van de Japanners… Sanderendaags beklommen we de top van de vulkaan, met een sissend geluid en een zwavelgeur op de achtergrond. Het zicht boven was subliem, in de wolken en besneeuwde toppen om ons heen. Je kan er prachtige wandeltochten maken, wij wilden er graag wandelen nr een natuurlijke onsen op de berg, maar helaas kon het niet door het slechte weer en nog ingesneeuwde paden, we waren hier nog net iets te vroeg… Jammer…

We daalden dan maar af nr Asahikawe, waar een van wereldsvermaarste sake-brouwerijen gelegen is, Otokoyama. Stef keek er al lang nr uit om verschillende sakes te kunnen gaan proeven. Supergemotiveerd fietsten we 10 km naar de brouwerij. Toen we er aan kwamen, kregen we geen druppel geserveerd, omdat we met de fiets waren en de Japanse wet verbiedt drinken en fietsen… En een regel is een regel, zo zijn Japanners dan ook weer wel… Gefrustreerd en slecht gezind keerden we dan maar terug… We zullen de Otokoyama hopelijk ook in Belgie kunnen kopen, hopen we dan maar.

Na een paar weken fietsen bereikten we de kust van de Okotsk-zee, heerlijk fietsen daar, we picnicten op een godverlaten schitterend strand, vol sint jacobsschelpen, een felblauwe zee en wit zand, we trotseerden de wind op Kaap Soya Misaki, het meest noordelijke punt van Japan, sliepen in een vissershaven en aten ons buikje rond aan heerlijke verse vis en zeevruchten, mjammie.

In Wakkanai namen we de boot naar`2 eilandjes, Rishiri en Rebun, die samen ook een Nat. park vormen, we beklommen de berg Rishiri (het eiland bestaat enkel uit de berg eigenlijk), wandelden tussen de vele veldbloemen op Rebun. De Japanners zijn wild van bloemen, he, en wij hebben even wild enthousiast meegedaan. Schitterende landschappen, kliffen aan de kust, zeehondjes gespot op 50m van ons…

We fietsen daarna gelijk 2 zotten langs de kust terug richting Sapporo, op 3 dagen hebben we zo`n 350km gereden, door vele tunnels, en wie denkt dat langs de kust fietsen plat is, nee hoor, je volgt de heuvels en de zee ligt ergens beneden aan de klif, aargggh… We fietsten onze langste dag ooit, 133km… We beseften ineens dat we niet zoveel tijd meer hebben.. Aangekomen in Sapporo bleek er geen boot naar het vasteland op zondag…. Voor niks onze benen er bijna af gefietst, maar we genoten des te meer van een rustdagje in Ino`s Place (een aanrader voor wie nr Sapporo gaat).

Vanuit Otaru namen we de boot terug naar Maizuru aan de Japanse zee, en fietsten vandaar onze laatste 2 dagjes naar Osaka. Onze laatste 2 fietsdagjes van de hele reis waarschijnlijk… Want we beslisten wijselijk dat we geen zin hadden in fietsen naar Tokyo (dat zouden 100 verkeerslichten en druk druk verkeer zijn), maar de bus zouden nemen zonder fiets. We lieten onze fietsen achter in Osaka en na 8 uur nachtbus arriveerden we in de hoofdstad.

We hadden wat schrik voor een mega-grote en drukke stad, maar dat viel goed mee. Tokyo heeft vele grote lanen en best wat groen en open ruimtes. We bezochten een bekende temple, en toeval of niet, maar er was toch wel weer een festivalleke zeker, met lekker eten en veel mensen. We wandelden ook door wat rustige en minder gekende buurten, waar je toch nog kleine steegjes vindt met leuke cafeetjes en winkeltjes, kleine schooltjes waar we stilletjes door het raam een Kendo-training bespiedden en in de hippe buurten van Tokyo keken we onze ogen uit naar de nieuwste modetrends en in kostuumpjes geklede tieners. Je verkleden in een manga-stripfiguur is hier mega-populair, voor ons toch een vreemd zicht. Je hebt hier ook speciale `maid-bars` waar je door zo`n verklede meisjes bediend kan worden… vooral iets voor mannen natuurlijk.

Windowshopping kan je ook prima in Tokyo (want alles peperduur), zo amuseerden we ons in het Sony-building waar je alle nieuwe tech-spulletjes kan uitproberen, en werden we in het Panasonic gebouw met sluitingsuur toch vriendelijk buitengezet nadat we een uur of zo hun massage-zetels hadden getest, zalig… ;-)

In Tokyo werden we nog es uitgenodigd door onze Japanse vriendin, Sahory, die we toevallig in Kyoto waren tegengekomen. In haar piepklein appartementje (zoiets als een studentenkot) prepareerde ze een heerlijk Japanse maaltijd voor ons en haar vrienden. Sanderendaags trakteerde zij en haar vrienden ons op een etentje in een vrij chique `izakaya`, we mochten geen cent betalen naar Japanse gewoonte, en sanderendaags werden we nog eens bedankt voor de fijne avond en kregen we nog wat hapjes en leuke japanse hebbedingetjes als kadoke… Ongelooflijk, maar waar, dat is Japan. We voelden ons hier soms koning en koningin.

Na (nogmaals) een 48-uur durende boottrip, zijn we inmiddels terug in Shanghai aanbeland. Die boottochten vinden wij trouwens zalig, heerlijk niets doen, beetje lezen, beetje babbelen, beetje slapen… We ontmoetten telkens fijne mensen aan boord. Dit keer was er een gepensioneerd Hollands koppel bij van rond de 60 jaar, die per fiets een kleine 3 jaar rondreizen. Ze startten in Holland en fietsten al naar Nepal (zijderoute) en zijn nu terug in Japan gestart, met als einddoel Nieuw-Zeeland. Twee dappere fietsers, knap hoor, wij kijken al uit naar ons pensioen ;-)

Straks springen wij dus het vliegtuig op naar… Maleisie!! Na lang twijfelen, hebben we dan toch beslist om onze laatste weekjes op een wit strand en in de blauwe zee door te brengen, om te bekomen ;-) Stef keek al lang uit naar nog wat duiken en ik wil het ook graag proberen, al heb ik er wat schrik voor. We gaan 10 dagjes op eiland Redang doorbrengen en daarna nog een weekje Maleisie verkennen (weten nog niet waar).

Onze trip zit er al bijna op, ongelooflijk hoe snel de tijd hier vliegt…. Maar als we hier zelf onze verhalen lezen, hebben we toch wel wat gezien en beleefd samen, ook al dachten we oorspronkelijk veel meer km en afstand te kunnen doen… Er staat een goeie 4000km op de teller (alles samen een 4500km ongeveer), nie spectaculair veel, maar ook niet slecht, als je weet hoe intens sommige km waren…

Tegen half augustus hopen we terug in Belgie te zijn. We vliegen eerst naar Londen, gaan nog even op bezoek bij Stef`s zus en daarna fietsen we nog een paar dagjes terug naar huis, om het af te leren ;-)

We hebben ook al een nieuw stekje gevonden om te wonen, in Berchem (in de Getrystraat of zoiets), we gaan tijdelijk (8maand) een appartementje bewonen van een meisje, dat zelf op reis vertrekt. We zijn blij dat we dat al geregeld hebben gekregen en niet dakloos hoeven te wezen.

Ondertussen is de zomervakantie in Belgie al halverwege, hopelijk is het voor jullie een supervakantie en hopelijk is het nog terrasjesweer als wij terugkeren ;-)!

Groetjes uit een zwoel Shanghai (35graden),

Steen en Lef