Bye bye Shanghai, wij gaan naar de Samurai !

Sympathisanten aller lanten, nen dikke snorry voor het vacuum  aan berichten de laatste tijd. Het is namelijk weer een week of 6 geleden dat ondergetekende twee kiekens de tijd vonden om  zich enkele uren achter een pc te scharen en een round-up te  maken van wat achter onze kippenkont ligt. Avontuur-gewijs welteverstaan. Het is toegestaan om dit verslag te lezen in enkele sessies wegens de overdreven lengte ervan, we zijn ons er van bewust. Er zijn ook belachelijk veel foto's bijgekomen van China en Japan, bij voorkeur te bekijken tijdens je dagelijkse middagpauze.

----- Intermezzo -----

Voor we aan de praktijk beginnen, eerst een deel theorie. Wat  we na 4 maand reizen geleerd hebben over de landen en hun inwoners kunnen we ruwweg samenvatten in "De wet van (de) Hoek":

135 graden - De hoek die de gemiddelde Myanmarees maakt met  zijn mond, ook wel gekend als de brede glimlach, wanneer hij  twee kiekens op een velo ziet voorbij komen. Meestal uit  hij/zij dan een welgemeende welkomst- of afscheidsgroet, of  snelt te hulp om je verder op weg te helpen, zij het in een  taal waar kop noch staart aan te krijgen is.

180 graden - Al te vaak de hoek die een Chinees maakt rond zijn vertikale as (en het dan afbolt) als je hem naar de weg  vraagt.

10 graden, 30 graden, 45 graden, 90 graden, en alles  daartussen - De hoek die een Japanner maakt wanneer hij/zij een beleefde buiging maakt. De Wet van (de) Hoek wordt dus vrij complex, en hangt af van de situatie, de buiger, de  gebogene (?) en de reden. Het vergt jaren intensieve training  om dit deel van de wet onder de knie te krijgen, te weten welke hoek gepast is, waar men te ver gaat... Al te vaak gaan  beginnende leerling-buigers over hun fysieke grens en verliezen hun evenwicht, wat eindigt in een pijnlijke  confrontatie met de Japanse grond. Het afront dat daaruit  volgt kan enkel gecompenseerd worden door een tiental snelle  korte buigingkjes en een schoorvoetend uit de voeten maken.

----- Einde intermezzo -----

Voila, daarmee weten jullie ineens dat we wel ende wee beland  zijn in het land van de rijzende zon. Maar daarover later  meer, eerst eens recapituleren wat er in de voorbije weken  gebeurd is.

----- Yangshuo -----

Na ons vorig bericht waren we gestrand in Yangshuo, een  stadje in de (ruime) buurt van Guilin dat volledig omgeven is  door karst-gebergte. Dit levert een nogal grillig landschap op, alsof de Chinese goden er niet beter op vonden om in het ooit platte landschap willekeurig wat eenzame bergen neer te  ploffen om toch wat variatie te brengen. Omdat de knie ondertussen nog in volle genezingsproces is, hebben we van de  nood een deugd gemaakt en de omgeving dan maar per elektrische  scooter verkend met een plaatselijke gids, Wendy. Best  indrukwekkend om volle "gas" te cruisen op de kleine weggetjes  tussen de rijstvelden, voorrang te moeten verlenen aan een  buffel of twee, om vervolgens een van de vele heuvels te  bekijken in kikkerperspectief. Bij wijze van marktonderzoek  testten we ook andere transportmiddelen zoals daar zijn: het bamboevlot. Voetjes omhoog, lekker relaxed en ontspannen dwars door enkele  watervalletjes, het oeverleven ontdekken en je klein voelen  tussen alle natuurpracht, het leven met een kapotte knie was zo slecht nog niet. Leen ging in Yangshuo op kookles en leerde de kneepjes  van de lokale keuken. Wanneer we thuiskomen zal ze wel eens tonen hoe je Echt met een wok overweg moet. Mijn zoektocht naar een lekker hond-stoofpotje heb ik inmiddels opgeborgen. Als we de gestroopte en geroosterde versies van de fifi's en blackies zagen hangen in de lokale markt, en het ge-kajiiieet verderop (we wilden niet weten wat daar gebeurde), dan krimpt je maag ineenn en zeg je al snel 'bedankt', ook al ben je geen hondenliefhebber. Maar goed, verder maakte ik mezelf in twee uur tijd meester van HET Chinese spel bij  uitstek: Mahjong. Een intellectuele uitdaging wanneer je  lerares slechts een handje engels brabbelt en je zelf (bijna) geen woord Chinees verstaat.

----- Shanghai -----

Nu onze reisplannen richting Japan gingen, waren we genoodzaakt (nu ja ;-) eerst naar Shanghai te trekken om van daaruit de boot "over 't woatere" te nemen. Uit onze ervaringen wisten we dat de trein nemen met een fiets aan de hand een heel gedoe is, dus werd het een nachtbus naar Shanghai. 20 uur platliggen in uwe nest tussen een dertigtal knorrende, als turken paffende Chinezen, er bestaan fijnere manieren om van punt A naar B te geraken. Van het kleine-dorpjes China naar een 20-miljoenenstad, het was even wennen. De knie was ondertussen al voldoende geheeld  om ons met de fiets in het mierennest te gooien dat Shanghai is. En wij waren de mieren. Mieren tussen wolkenkrabbers, mieren tussen werkmieren, tussen toeristenmieren, op de overvolle mierenmetro, hippe mieren, oude mieren,  banketbakkersmieren (mjam), het hele spectrum en meer. Maar zoals vaak het geval is met mega-steden, bemerk je na een tijdje de kleine details die zulke steden toch verrassend en leefbaar maken. Vredevol kleine parkjes geven rust en  ademruimte...Bezorgde ouders prijzen hun 30-jarige kinderen aan (op een soort valven ih park) in de hoop ze van't straat te krijgen... Wolkenkrabbers blijken soms toch esthetisch te zijn... Jonge en oude ventjes en madammekes spelen vol overgave een spelletje badminton alsof  hun leven er van af hangt... Fietsen in volle spits blijkt je een kick te geven... Ondanks de drukte is het toch genieten. Tussen al het modernisme vind je trouwens nog een paar pareltjes van buurten die de tand des tijds hebben doorstaan. De oude Franse wijk is nu een hippe (en vooral dure) buurt vol chique huizen. En op een steenworp van een van de hoogste gebouwen ter wereld vind je nog piepkleine straatjes waar geen toerist komt, waar mensen hun gewone leventje leven, hun was op straat doen, waar de bewoners je aankijken alsof je de eerste buitenlander bent die ze ooit zagen.

We hadden ook het enorme geluk dat de Wereldexpo dit jaar in  Shanghai plaatsvond. Watertandend trokken we 3 dagen naar het  Mekka van ... tja van wat, dat wisten we niet goed. Maar dat  het spectaculair ging zijn stond wel vast. Onder het thema  "better city, better life" probeerde elk land het beste van zichzelf te laten zien. Vaak ging dit thema echter ten onder aan een overdreven 'wij zijn de beste'-gevoel, en kregen we enkel promofilmpjes te zien van het zogezegde aards paradijs. Zelfs landen zoals Myanmar, Afrikaanse oorlogslanden en Arabische oliestaten pretendeerden de kroon te spannen als het aankwam op verstandige en humane urbanisatie, behoud van natuur en menselijk kapitaal, en alles vooral heel "eco" uiteraard. De wrange nasmaak die we kregen van deze pavilioenen werd dan weer gecompenseerd door de ronduit schitterende architectuur die andere tentoon spreidden, of de originele invulling (al dan niet over het thema) van hun pavilioen die je ademloos verwonderd deed blijven kijken. Een gigantische en griezelig levensechte baby (Spanje), een constructie met 60000  plantenzaden (Engeland), prachtig houtsnijwerk (Polen), het zijn maar enkele voorbeelden. Voor de nichtjes en neefjes in de architectuur, bekijk de foto's maar eens.

Ondertussen was de tijd rijp om de knie te 'onthechten' en eens te testen op volle kracht. Ik was waarschijnlijk de enige 'patient' in het plaatselijke International Foreigner Hospital, en dus keek de dokter van dienst zeer verveeld en gestoord in zijn niets-doen toen hij aan de slag moest. Na een paar goeie snokken en nog voor ik 'auw' kon zeggen moest ik afscheid nemen van de draadjes in de knie en waren we vijf minuten later een pak geld armer.

----- Japan -----

Na een boottocht van 48h, waarbij de zee een maaginhoud rijker werd gemaakt, zetten we wiel aan land in Osaka, Japan. Mijn torenhoge verwachtingen van het land werden wijselijk door Leen gerelativeerd met het argument dat het Japan uit de Kurosawa-films niet meer zo 'romantisch' is als het Japan van vandaag, en dat de Japanse tradities ondertussen ook ingehaald zijn door de moderne tijd. Vergeefse moeite, mijn roze bril  bleef rotsvast op mijn neus staan. En tot nu toe heeft het niet teleurgesteld; vanaf het eerste uur aan land werd het duidelijk dat er een gigantisch verschil was met de Chinese cultuur en mentaliteit. (Gek toch hoe een mens steeds probeert te  vergelijken, met anderen, met zichzelf, en probeert een kader te definieren waarbinnen of -buiten 'die andere' valt). Het geeft soms de indruk dat een Japanner het als een persoonlijke levenstaak ziet om te helpen, om te redeneren in functie van de andere, en dit op een manier die soms genant onderdanig is. Buigen, buigen, buigen, arigatookes (dank u) hier, konichiwaakes (goeiedag) daar. Ze zetten hun auto aan de kant als ze je zien sukkelen met een stratenplan, en vragen waar we naartoe willen. Niet te verwonderen dat Japan op de derde plaats staat in de lijst van meest vredevolle landen ter wereld. Het is echter ooit anders geweest, het feit dat Japan nog steeds geen volwaardig leger heeft danken ze aan het feit dat de zo vaak 'stout' zijn geweest in het verleden :-).  Wie zei nu weer ooit 'het kan verkeren'? Ah ja, nog een ander voordeel aan Japan: toiletten. Geen gat in de grond, geen pijnlijke hurkhouding meer, geen buren die meekijken op't gemak, maar echte toiletten, MET verwarmde bril, jeej! Het is wel even schrikken als je op een van de vele knopjes drukt met de bedoeling door te spoelen, maar in de plaats daarvan een sproeier vrolijk van onderen een fonteintje op je bips lanceert ;-).

----- Osaka -----

Net zoals Shanghai heeft Osaka alle voor- en nadelen van een mega-stad. Veel drukte, maar ook veel voorhanden en best wel fietsbaar. Het is in Osaka dat we onze eerste walvishaaien konden spotten, naast manta's, zwartpuntrifhaaien, hamerhaaien, maanvissen, allemaal achter 30cm dik plexiglas van het gigantische Osaka aquarium. Helaas staat de snotolf nog steeds op mijn to-see lijstje ;-).  Wat niet achter glas zit zijn de vele grijze en witte reigers die de stad bevolken in de Japanse tuinen en rivieren. En wat reigers delen met Japanners is hun eetlust voor vis. Het is als vis-etarier geen evidentie om visloos door het leven te gaan in Japan. Overbevissing, beschermde vissoorten, no sir, nog nooit van gehoord hier, toch een minpuntje voor Japan :-).  Maar toegegeven, na 18 bordjes sushi-aan-de-lopende-band (letterlijk!) neig je toch naar een volmondig 'mmm', eerder dan een 'dit mag niet'.

----- Nara -----

Het werd nu echt tijd om opnieuw eens aan fietsen te denken voor het eerst sinds DE val, dus reden we een 40-tal kilometer naar Nara, ten oosten van Osaka. Ten westen ligt namelijk de zee, dat fietst nogal moeilijk. Een rustig tochtje dachten we. Na een paar kilometer moesten we onze definitie van het woord 'steil' echter bijstellen, want de weg kreeg al snel Geraardsbergse proporties. Een paar pogingen om er al fietsend op te rijden werden al vlug gestaakt en monden in pure frustratie uit in een discussie of het 10 al dan niet 20 of 30% stijgen was. Dan maar te voet naar boven tegen een vlotte 0.5km/h. Later die dag zijn we nog ergens per ongeluk een eenbaans-snelweg opgesukkeld met als gevolg een file van comme ca achter onze wielen. Ons leven is nu een jaar korter geworden van de stress telkens een vrachtwagen ons rakelings passeerde. Maar goed, ook dat heben we dus ook overleefd. En ook de knie heeft het ook goed uitgehouden, zij het niet pijnloos.

Nara huisvest het grootste houten gebouw ter wereld, een tempel uit weet-ik-nog-welke-dynastie. Dat moet je echter met een korrel zout nemen, ondertussen hebben we al 3 andere gebouwen bezocht die hetzelfde pretenderen. Maar kom, het zag er allemaal nogal indrukwekkend uit, niet in het minst voor de tientallen 'wilde' herten die in de buurt rondlopen in de hoop een koekje te kunnen aftroggelen van de toeristen. De uitleg die je krijgt aan bijna elke tempel in Japan begint trouwens steevast met de woorden: "De tempel is gebouwd in het jaar... maar werd vernietigd in een brand in het jaar.... Hij werd heropgebouwd in het jaar... , maar opnieuw met de grond gelijk gemaakt tijdens de strijd tussen en clan ..." Den baksteen werd hier blijkbaar pas in de jaren 1900 uitgevonden, toen al dat heropbouwen een beetje begon te vervelen.

----- Kyoto -----

Onze rondtrip in de Kansai-regio leidde ons verder naar Kyoto via een lekker fietspad langs de rivier, heerlijk cruisen met de (ondertussen flink gegroeide) haardos in de wind. Fietsend Kyoto binnenrijden, hoe groen kan je doen? :-P  Onze eerste indruk was echter wat telleurstellend, felle regenbuien, industrie (yep) en weinig aangenaam. Maar al snel werd duidelijk dat je ook Kyoto de kans moet geven zichzelf bloot te geven. Later die dag lagen we dan ook platuit in het gras aan de rivier, in de buurt van een van de vele watervalletjes, terwijl de reigers zich tegoed doen aan de visjes. DAT klinkt Kyoto nietwaar? De gastvrijheid van de Jappanners werd hier nog maar eens in de verf gezet toen we werden uitgenodigd door een jong Jappans koppel voor een lekkere maaltijd bij hen thuis. Een piepklein huisje Japanse stijl, inclusief tatami matten, en een zen-tuintje van 1 meter bij 2.

Kyoto is uiteraard meer dan een begrip in de eco-wereld. Het was de vroegere hoofdstad van het land, en heeft dus een rijke historie, wat zich uit in ongeveer 1600 boedhistische tempels en shinto-shrijnen. Vele ervan zijn trouwens Unesco werelderfgoed, nogal frustrerend als je slechts enkele dagen tijd hebt om alles af te hossen. Maar na drie dagen en een vijftiental tempels later treedt toch een zekere tempel-moeheid op en is het tijd om Kyoto-gewijs de stad uit te fietsen.

----- Biwa meer -----

Vanuit Kyoto ging het naar het noorden richting Biwa-meer (het grootste meer van Japan). Het legertje reigers dat we tot nu toe in Kansai konden bewonderen kreeg nu meer en meer concurentie van hele troepen grote, prachtige roofvogels, type buizerd/havik. Kan iemand ons uitsluitsel geven wat ze zijn, zie fotos?

Ondertussen was ons duidelijk geworden dat ons budget voor Japan serieus opgetrokken moest worden, in vergelijking met de andere landen. Om de kosten te drukken, en gewoon omdat het fijn en morantisch is, hebben we dus enkele keren gewildkampeerd aan de oever van het meer. Hoewel het verboden is, gebeurt het zelden dat iemand er aanstoot aan neemt dat je je tent ergens neerpoot, zolang je je een beetje discreet opstelt. In Nagahama was onze tijdelijke residentie bijvoorbeeld een park in de achtertuin van een prachtig kasteel. We hebben ooit slechter gelogeerd, de zwermen muggen namen we er dan maar bij.

Ons Japan-plan was om een maand of wat door te brengen in het noorden van Japan, op het eiland Hokkaido, waar de 'civilisatie' nog niet overal is doorgedrongen en de natuur het beste van zichzelf geeft. Te fiets naar Hokkaido zou ons echter weer enkele weken verder brengen, dus namen we de ferry vanuit de aangename havenstad Tsuruga. De tijd die we moesten wachten op de ferry werd nuttig besteed in een van de vele sento's die Japan rijk is. Deze publieke badhuizen zijn geliefd bij alle Japanners en maken een wezenlijk deel uit van de Japanse cultuur. Mannen en vrouwen gescheiden, dus moest ik het zonder mijn Leentje-weet-al stellen daarbinnen. Een beetje onwennig sluip je dan binnen, probeert niet te veelop te vallen en tracht te observeren hoe de anderen het doen. Niet evident als enige witte daarbinnen. Na een uur voelde ik me als een overkookte kreeft en hield het voor bekeken, er staan ons immers nog talloze sento's en 'onsen' (natuurlijke warmwaterbronnen) te wachten op Hokkaido.

----- Hokkaido -----

Na een probleemloze overtocht op een jaren 60-70 type loveboat (MET cinema :-), arriveerden we uiteindelijk in Tomakomai op Hokkaido. De verhalen over sneeuw, regen en koude die we eerder te horen kregen over 'het hoge noorden' blijken schromelijk overdreven door de 'vastelanders'; het is hier zonnig en  temperaturen bereiken vlot de 25 graden. Ideale omstandigheden om te kamperen dus, zij het niet dat honderd-duust cicaden (krekelachtigen) een oorverdovend kettingzaag-geluid produceren, evenveel kikkers daar bovenuit proberen te komen en er bruine beren in de Hokkaido'se bossen rondzwerven. Echt gerust gaan we dus nooit echt slapen. Maar een eerste kampeerpoging aan het Shikotsku meer is toch al goed gelukt; ons tentje op het keienstrand, een plonske in het glasheldere maar ijskoude meer, een lekker bakje noedels bij een zonsondergang om 'vous' tegen te zeggen, we klagen niet.

Voor de moment zijn we enkele dagen gestationeerd in Sapporo, de hoofdstad van Hokkaido. We genieten nog even van de luxe die de guesthouse ons biedt vooraleer we ons in het 'echte' Hokkaido begeven binnen twee dagen. Tijd voor het serieuze benenwerk dus. Maar voorlopig laten we ons de Ghenghis-Khan in Sapporo nog lekker smaken. Eerst vinden ze een bier uit (Sapporo), en dan bedenken ze een gerecht uit om bij het bier te eten, nice! Klinkt bijna Belgisch ;-)

Tot binnen een paar weken, sayonara !

De twee kiekens - opnieuw op twee keer twee wielen