2 kleine fietsers, die wilden naar de zee….

Allo, allo, een kieken op ne velo… oeps, neen, verkeerd, deze keer zonder velo…

We zijn ondertussen al 2 weekskes terug in den Belgique, dringend tijd voor een update van onze blog dus!

 Waar waren we gebleven??

 Zoals gepland vlogen we van Shanghai naar Maleisië, vol spanning uitkijkend naar een goeie 2 weken relax-en duikvakantie. Alhoewel, ik (Leen) zat toch een beetje met de poepers, ben immers niet zo’n waterrat, heb soms een heel klein beetje last van claustrofobie, heb alles graag onder controle (om maar niet te zeggen dat ik een controlefreak ben), wil alles graag direct kunnen… Zou dat wel iets voor mij zijn, dat duiken? Met een hoop twijfels en mogelijke rampscenario’s in mijn kleine koppie en gewapend met 10m bubbeltjesplastiek en 10 rollen huishoudfolie (chinese kwaliteit!) vertrokken we uit Shanghai…

 T’is te zeggen, na een dagje door Shanghai fietsen (richting busstation) langs verboden lanen (fietsers verboden, dus vriendelijk lachen naar politie-agenten en beetje  de Chinees ‘ik doe alsof ik u niet versta’ uithangen) – het buspersoneel te overtuigen dat fietsen echt niet door de scanner gaan en ze echt mee op de bus moesten – onder het nauwlettend oog van hetzelfde buspersoneel, dat zich anders toch steendood verveelt, fietsen zorgvuldig uit elkaar gehaald, netjes verpakt in bubbeltjesplastiek en huishoudfolie (dat is nog es gerief!) en badend in het zweet zaten we net op tijd op de bus richting de luchthaven van Huangzhou…

Alles verliep ‘op rolletjes’, fietsen ingecheckt, geen grammetje overgewicht, en na een slapeloos nachtje op het vliegtuig landen we ‘s morgens vroeg in Kuala Lumpur.

Toch een beetje tot onze verbazing bleek alles zo ‘modern’, en goed georganiseerd… De fietsen en een deel van de bagage (alles samen hebben we 12 tassen!) netjes afgeleverd aan het bagagedepot in de luchthaven, een vreemd gevoel, voor het eerst in een half jaar lieten we onze fietsen bij ‘vreemden’ achter, we voelden ons een beetje ‘bloot’ en ‘toerist’ met enkel 2 fietstassen en een rugzak J

Zalig om vlot begrepen te worden, in Maleisie leek alles vanzelf te gaan… De (meeste) mensen kunnen goed Engels, het moet een gek zicht geweest zijn, toen wij eerst nog met ons ondertussen gebruikelijk gebrekkig Engels en bijhorende gebarentaal mensen aanspraken… Ze moesten es weten ;-)

 Na nog een slapeloos nachtje op een nachtbus arriveerden we doodop in Kuala Terangganu (oostkust van het schiereiland) waar we propertjes werden afgehaald door onze chauffeur, toch plezant zo’n georganiseerde tour J Meneer chauffeur zette ons weer netjes af ad ‘jetty’, en na een hobbelig boottochtje van een goed uur, kwamen we eindelijk aan op Redang-eiland, zo’n ‘bounty’ eiland uit de boekskes, wit zand dat pikt in de ogen, helblauwe zee, meisjes in bikini, hangmatten, palmbomen en kokosnoten à volonté, lekker warm…  

Hier zouden we een 9-tal dagen blijven, ‘t kon slechter. Dat het geen super-romantische en rustige bestemming was, bleek al snel. Ons ‘resort’ bleek het oudste van het eiland, met hele groepen mensen, we kregen een soort ‘internaat-stijl-stapelbedden’-kamer, vlak naast de bar. ‘s Avonds veranderde de muziek in ‘boenke-boenke’ met een decibelgehalte dat ons bijna uit ons bed deed daveren, elke dag bulderde het 2x door de luidsprekers ‘Now is snorkeling-time!’, waarna een hele massa knaloranje reddingsvestjes met huppelende beentjes naar de boot snelden, precies een hoop bootvluchtelingen… om ‘s avonds kletsnat, haastend en  uitgehongerd aan het buffet aan te schuiven, ik voelde me net terug op kamp met de ziekenkas ergens begin de jaren ’90…;-) Maar goed, het massatoerisme heeft ook zo zijn voordelen, alles is geregeld, het ergste wat je kan overkomen is dat je te laat bent voor het buffet of in slaap valt zonder je in te smeren… En je kan er uren ‘mensen kijken’, gaande van jonge ‘babes’ met modellenmaatjes in mini-bikini’s tot volledig in boerka gesluierde vrouwen, die hiermee toch in zee dobberen, en alles daartussenin.

We hebben het niet aan ons hart laten komen, de duikmasters bleken wel toffe kerels, het water was minstens 29° warm, mooi helder, de kleurrijke visjes paradeerden met plezier voor onze ogen… en de Maleisische toeristen gaan meestal niet verder dan 10 meter het water in waardoor we weer veel visjes voor ons alleen hadden.

Mijn duikinstructeur bleek ‘Oei’ te heten (echt waar!), wat onheilspellend klonk, maar het was een goeie en ervaren duiker, rustig en beheerst, ik voelde me direct op mijn gemak en was blij dat ik niet één van die andere cowboys die daar rond zwemmen als meester had. Voorbeeldig studeerde ik de lesjes uit het handboek van wel 200 blz (man, man, die fysica uit het 4^de middelbaar zat ver in mijn geheugen hoor), terwijl Stef zich amuseerde in de onder water speeltuin van koraal en visjes… Na 3tal dagen oefeningen, op en neer ‘hoveren’ in de zee, mijn eerste bootduiken, mijn eerste ‘jelly fish encounters’, en een heleboel mooie vissen, zeeschildpadden, baby-haaien, koraal, anemonen.. van dichtbij te mogen begroetten, kreeg ik plechtig mijn eerste duikdiploma en ga ik sindsdien als ‘open water diver’ door het leven. Toch een beetje trots op mezelf, weer wat schrik overhaald…

Dit moest gevierd worden met  een lekker dineetje op het strand onder een palmboom en met een begeleidend live-muziekgroepje, morantisch!!

Toch hadden we hier een dubbel gevoel bij… Duiken en snorkelen zou iets voor natuurliefhebbers moeten zijn, het doet pijn om massa’s afgebroken koraal op het strand te zien aanspoelen (vernietigd door het toerisme), snorkelaars zonder wroeging op het koraal te zien staan of zich er aan vast te houden, vissen te voederen om betere foto’s te kunnen nemen, sigaretten en andere vuiligheid in het water te zien gooien… Wat binnen een 20 tal jaar?

Na een 9-tal dagjes Redang, keerden we voldaan terug naar het vasteland. We spendeerden nog een paar dagen op het eiland Penang, waar we de lekkere Maleisische keuken ten volle konden exploreren (mjammie, al die geuren en smaken). Penang is hier immers gekend voor, de mix van mensen met Chinese, Thaise, Indonesische en Malay-afkomst heeft geleid tot vingeraflekkers zoals Asam laksa,…  

We deden nog es een natuurpark aan, deze keer te voet en met aapjes en varanen aan onze zijde. Toch even schrikken als je die dino’s in miniatuur ziet opduiken. Stef deed de schrik van zijn leven op toen hij werd beroofd en aangevallen door een bejaarde makaak-aap, toch sluwe beesten.. We kwamen er met de schrik vanaf, de parkwachter vertelde ons lachend dat je gewoon ‘een dok op zijn muile’ moet verkopen, tjaaaaa…

De laatste dagjes van ons ‘avontuur’ bezochten we nog Kuala Lumpur, een stad met veel grote kantoorgebouwen… niet echt ons ding, maar we moeten toegeven dat we toch danig onder de indruk waren van de Petronas-towers, ze zijn toch hoog. Verder een paar mooie moskeeën bezocht, we werden door een lokale devote moslim in de moskee uitgebreid ingelicht over de basisideeën van de islam, en beseften dat we eigenlijk toch helemaal niet zoveel erover weten of begrijpen, hoewel we in België toch ook een grote moslim-gemeenschap hebben.. Een boeiend gesprek, waarbij de meneer ons tevergeefs trachtte te bekeren.. Het blijft als Westerse vrouw toch moeilijk om onderdanig te blijven, je niet te mengen in het gesprek, geen hand te krijgen, niet aangekeken te worden tijdens het gesprek, niet binnen te mogen, te moeten zweten in een lange mantel en hoofddoek…

Na een blitsbezoek aan Maleisië kwam dan toch het einde van onze reis angstaanjagend dichtbij... Een lange (nacht) vlucht stond ons te wachten… Dit keer was het wat minder spannend, een dubbel gevoel, wel wat verlangen om terug ‘thuis’ te zijn, familie en vrienden terug te zien, uitkijkend naar een ‘nieuw’ plekje om te wonen in Antwerpen… maar tegelijk spijt dat we het niet alles hebben kunnen doen wat we wilden, verlangend naar een nieuwe reis, opkijkend tegen terug meer stress, dingen te ‘moeten’, gehaast om alles gedaan te krijgen, een agenda te moeten bijhouden, geen tijd genoeg te hebben…pfff… Hopelijk kunnen we het ‘laissez-faire’ en ‘we zien nog wel’- gevoel even aanhouden.

‘Laat mie  maar lopen langs de stroate, met mien lief dak zo geiren zie…’ blijft nog even in ons hoofd hangen.