Beter een gat in de knie dan...

Ni Hao-kes!,

Ja ja, we zijn nog in leven, wel en gezond… Nog altijd in China aan het rondzwerven, t’ is hier groot zenne …

We zijn al een kleine week met de bus aan het rondhossen zoals de `echte` backpackers dat doen, zij het zonder backpack natuurlijk… met 6 fietstassen elk en de fiets op de rug, he he. Stef is er vorige week namelijk in geslaagd om op pijnlijke manier kennis te maken met de Chinese grond, met als resultaat een gat in de knie, 2 hechtingen en weer wat `meer man` geworden (ze doen dat hier zonder veel poespas, ergens in een achterafkotje in een klein dorpke, zonder verdoving, effe op de tanden bijten!). ‘T moest er ooit van komen, met al die wegenwerken hier, een combinatie van zand, stenen en bergop fietsen blijkt zelfs tegen 1km/h gevaarlijk. Daarmee beeindigden we ook het fietsen in China, tot onze spijt.

Momenteel zitten (letterlijk) we in Guilin, een middelgrote stad in de provincie Guanxi, een goeie 1250km ten Oosten van Yunnan vandaan. Nu ik ons vorig blogbericht lees, zijn we toch weer door de seizoenen gereisd de laatste weken.. Een goeie maand geleden nog in de sneeuw, daarna lekker lenteweer, temperaturen rond de 25 graden, dan warm en vochtig, zweten geblazen bij 30 graden en nu regenachtig zomerweer, en dat op amper een paar 100-den kilometers.

Van de sneeuw in Shangri-La zijn we teruggekeerd richting Kunming, langs een andere weg dan in het heengaan weliswaar. We zijn vertrokken in de sneeuw op de Tibetaanse hoogvlakte, met al onze kleren aan, muts, handschoenen en thermisch ondergoed, we leken wel reclame te maken voor een of andere outdoorwinkel. Je zag ons amper fietsen in de mist/sneeuw tussen de yaks, koud aan de handen en ijsblokjes van tenen, brrr!! Elk volgend uur konden we een laagje kleren uitspelen, om tegen de middag te picknicken in de zon met schitterende sneeuwtoppen op de achtergrond, om savonds te arriveren in short en t-shirt-weer, heerlijk. Een mooi parcours, met veel ooh`s en aah`s, veel fotostops, mooie afdalingen, de paar klimmetjes namen we er graag bij. Dat zijn de momenten dat je blij bent met de fiets op pad te zijn, daarvoor doen we het.

De dagen nadien volgden de landschappen elkaar snel op, van de kalkterassen in Baishutai (het bergwater heeft door afzetting van kalk terrassen gevormdm een soort kleine zwembadjes met appelblauwzeegroen water, waar je helaas niet mag in baden), naar kleine dorpjes rond Haba. Fijne dagen, ver weg van de lelijke Chinese steden. Fijne wandelingen gemaakt, tussen de boerevelden op den buiten voel ik mij thuis, he ;-)

Verder zuidwaarts, wilden we de befaamde Tiger Leaping Gorge (“Tijgersprongkloof” klingt zo lullig in het nederlands) binnenrijden met de fiets, dit keer van de oostkant, ondanks de wegenwerken. Verder dan 12km zijn we niet geraakt, gehinderd door stenen, stofwolken, een dreigende hemel, bulldozers en camions, terwijl we, voorzichtig manoeuvrerend, telkens nr boven bleven kijken of we geen stenen op onze kop zouden krijgen. Voor een keer hebben we ons verstand gevolgd en dan maar de trekking te voet gedaan over het wandelpad, wat eigenlijk wel het mooiste is en wat de meeste mensen doen. Klimmen op smalle laddertjes, langs het kolkende water in de diepe kloof; 2 mooie wandeldagen (‘t was ook wel eens fijn om te voet onderweg te zijn) om aan de andere kant van de kloof uit te komen. De terugweg over de gewone weg bleek ook al geen evidentie, door de wegenwerken had een explosie met dynamiet (het favoriete speeltje van de Chinezen, ze hebben het tenslotte uitgevonden) een heel stuk berg naar beneden laten komen, en de weg volledig geblokkeerd. Busje uit en dan maar te voet over die onstabiele berg geklauterd, waarna we over sommige stukken van de weg moesten rennen om niet bedolven te worden onder een `landslide`. Weer typisch Chinees zenne: “Yes you can go now” , en 10 seconden later: “Run, run, run, now!!”

Vanaf de oostkant van de kloof terug naar Lijang op de vertrouwde fiets, ware het niet dat we een overzetboot moesten nemen over de rivier die verder de kloof instroomde. Geen probleem, dachten we, fijn, een bootje nemen. Tot we aan de `ferry` kwamen, een klein bootje diep in de kloof, zonder weg er naartoe. Een serie vloeken vulde toen het Chinese luchtruim. Langs de bergflank dan maar zigzaggend naar beneden klauteren, Stef met de fiets op de rug en Leen glijdend over de stenen met de tassen, zwaar labeur. Aan de andere kant terug naar boven was nog een graadje erger, en als je denkt dat de Chinezen spontaan aanbieden om effe te helpen, no way Jose! Een paar uur later, een paar stijve spieren en blauwe plekken rijker, zijn we dan toch uitgeput aan de overkant geraakt. Lijiang bleek vanaf dit punt nog 100km fietsen over een grote bergpas. We hebben dan maar een half dagje rust genomen in Daju, waar Stef de lokale kapster kon overtuigen om zijn baard te trimmen, want dat was ondertussen wel eens nodig. Het menske had precies nog nooit een man met baard gezien of een tondeuze vast gehad, maar bon, wat kon er mis gaan? Ik had de rest van de dag nodig om te bekomen van het lachen en aan zijn `melkmuiltje` te wennen. Was das verschieten, ik had precies een ander lief ;-)

De volgende dag zijn we dan toch vol goede moed vertrokken met Lijiang als einddoel. Maar toen we na verkeerde instructies van een `local` een paar uur later opnieuw aan de kloof uitkwamen, snapten we dat we in een cirkel hadden rondgereden, 20 km bergop over kasseien, in weer om geen hond door te jagen dan nog wel, aaaarggghhhh! Uit pure miserie teruggekeerd naar het vorige dorp om daar nog net de bus te kunnen pakken naar Lijiang. Kwaad op die ene Chinees die ons verkeerd de weg had gewezen, en slecht gezind omdat we niet konden fietsen. Achteraf toch content, want de bergpas leek wel erg hoog, toch een goeie 40km constant bergop, het weer nog steeds slecht en geen dorpjes om te logeren tussenin…

De route van Lijiang naar Dali ging via een mooie route, glooiende heuvels, felgroene rijstveldjes, onder een lentezonnetje. Via een oud stadje `Shaxi`, dat het enig overblijvend stadje is in oorspronkelijke vorm van de oude `Tea-Horse` route, de thee-handelroute door China, Myanmar, India etc., nu geklasseerd als wereldcultuurerfgoed door de UNESCO. Mooie oude houten huisjes met binnenkoer, rustig, een lokale traditionele markt met Naxi-vrouwtjes in mooie klederdracht, heerlijk genieten. De man van ons guesthouse verwelkomde ons trots met een theeceremonie met Puer-thee waar Yunnan gekend voor is. Opnieuw in Dali waren we blij terug in de Sleepy Fish Lodge bij Max en Tracie te logeren (trouwens, een aanrader voor wie ooit naar Dali gaat). De fietsen kregen een goeie poetsbeurt, lekker gegeten en gelezen.

In Dali hebben we na heel wat gepeins en discussie eindelijk de knoop doorgehakt! Welke knoop?? De knoop waar we al een hele tijd mee rondliepen. We waren namelijk al een hele tijd aan het twijfelen over het vervolg van onze reis. We beslisten om ons oorspronkelijk plan (Vietnam-Laos-Thailand) vaarwel te zeggen en verder nr het Oosten te reizen…. naar Japan (via Shanghai)!! Het land van de rijzende zon stond voor ons allebei op het verlanglijstje, maar veel getwijfel want Japan is duur, en als Japan-cultuur-liefhebber had Stef ook wat schrik om ontgoocheld te worden. Het huidige Japan is natuurlijk niet meer het Japan van de oude Kurosawa films, maar een paar babbels met andere reizigers en een paar Japanners heeft ons toch over de streep getrokken. Op naar Japan dus!! We gaan met de boot vanuit Shanghai, wat een pak goedkoper en eenvoudiger met onze fietsen. En het komt goed uit, want daar is het toevallig ook Wereldexpo, waar we een weekje voor uittrekken. De boot is geboekt, ons kampeergerief hebben we terug opgepikt in Kunming (want dat gaan we in Japan goed kunnen gebruiken), er is dus geen weg terug.

Maar Shanghai ligt nog een kleine 2000km van Yunnan en ons visum verloopt eind mei, dat wordt dus treinen. We beslisten om tussenin toch nog een week of 2 te fietsen door de provincies Ghuizou en Guanxi (van Kaili naar Guilin). Een goeie 700 km door een streek dat gekend is voor de vele mooie kleurrijke dorpjes met festivals van etnische minderheden en voor zijn schitterende natuur, karstgebergte, door UNESCO geclassificeerd als wereldnatuurerfgoed. De sprong van Kunming naar Kaili deden we per nachttrein. Op zich al een hele belevenis, want eenmaal in het treinstation bleek dat we de fietsen niet mee mochten nemen ondanks, een eerdere bevestiging. Nadat de treinmadam eindelijk had begrepen dat onze fietsen echt geen plooifietsen zijn en je ze dus niet zomaar kleiner kan maken en een hele discussie verder, konden ze dan toch mee op de trein. (Noot van Stef: Leen werd daarbij effe opzij gezet omdat ik vreesde dat ze dat madammeke haar ogen ging uitkrabben ;-) We hadden geluk dat we een festival konden meemaken van de Miao-minderheidsgroep, best indrukwekkend. Precies carnaval, honderden mensen in traditionele klederdracht met hele kronen en juwelen van zilver, buffelgevechten, bootraces, een openingsceremonie met veel dans en zang, en dat in een dorpke. Dat is dan weer typisch voor hier he, hoe kleinschalig ook, de shows zijn wel altijd af, met veel glitter en praal en, mooie choreografieen. Blij dat we het meegemaakt hebben, een toevalstreffer.

Van Kaili ging het dan opnieuw de fiets op door een schitterend maar zwaar berglandschap. De bergen zijn hier minder hoog, maar de hellingsgraad des te groter. Amai, de kuitjes en de dijspiertjes hebben afgezien, ai, ai... En natuurlijk zijn ze ook hier wegenwerken aan het doen, met veel stenen, zand en putten... Precies terug Myanmar. Maar eenmaal aan de grote rivier, die bijna tot in Guilin loopt, was het zalig cruisen. Deze provincies zijn van de armste van China en dat merk je wel in de steden. Lelijke, stoffige steden met veel betonblokken, veel lawaai ‘s nachts en veel prostitutie. Blij dat we waren dat ons kampeergerief opnieuw bij hebben, zo konden we af en toe in de natuur kamperen, jippie. Mooie plekjes zat aan de rivier, heerlijk rustig, en overal vogeltjes. Ware het niet dat je nooit alleen bent, de Chinezen lijken soms uit de grond te kruipen ;-)  In ons nakie in de rivier gaan zwemmen zat er dus niet in ;-(

In deze streek zijn we nog in een paar dorpjes met mooie houten huisjes geweest, met veel oude mannetjes, vrouwtjes die hun kleren nog manueel met indigo kleuren, oude bruggen, drumtorens… heel interessant. Ook de gekende rijstterassen in Longsheng (Dragons backbone terraces) stonden op het lijstje, schitterend om van bovenuit op en tussen de bergen de rijstterassen te zien, die een soort kunstzinnig patroon vormen. Enfin, naar ‘t schijnt, want wij hebben er weinig van gezien. Mist, mist, mist, regen, mist, wolken.. en ah,daar, ja, heel even een glimp van de terrassen, of nee, ‘t is al weer weg, weeral mist en wolken. Daar sta je dan, op een schitterend uikijkpunt, na een 1000-tal trappen beklommen te hebben, voor een wit gordijn. Hilarisch ook wel hoe alle toeristen daar toch een foto van trekken (wij dus ook ;-)

Helaas hebben we onze fietstocht naar Guilin dus niet kunnen afmaken omdat Stef gevallen is. We zijn zowat halverwege geraakt en verder tot in Guilin met de bus, wat voor ons eigenlijk stresserender en vermoeiender is dan met de fiets reizen. De fiets in, bovenop of onderin zo’n bus krijgen is geen sinecure. Vandaag vertrekken we nog voor een paar dagjes Yangshuo, toeristisch dorpke, maar met schitterende natuur, benieuwd of we deze keer iets van de mooie karstbergen te zien gaan krijgen.

Volgende week nemen we de bus (18 uur !) naar Shanghai, de big city, de drukte in naar de  Wereldexpo onder andere. Hopelijk vinden we tickets want hier heeft niemand precies ooit van de expo gehoord., We kijken er wel naar uit, al ben ik bang van de drukte van de grote stad, niet echt mijn ding. Het hoofdstuk China is dus bijna afgesloten… 2.5 maand China was fijn, mooi, maar het is ook genoeg geweest. Ook al hebben we maar een klein stukje van het land gezien, we zijn wel toe aan iets anders. Gek hoe snel dingen gaan wennen, weeral een berg, weeral een mooi dorpje met houten huisjes, nog een rivier. De natuur blijft hier mooi, maar de verwondering is niet meer zo groot, het bezoeken van dingen is niet meer zo boeiend, het rustig eens een boekje lezen des te aantrekkelijker. We beginnen ons misschien ook wat te ergeren aan de mentaliteit van de Chinezen, het gebrek aan inlevingsvermogen en hulpvaardigheid, bv. toen Stef kreunend op de weg lag vorige week, was er geen kat die ons leek wou te helpen. En als we onze baggage en fietsen op een bus/trein proberen te sleuren staat er 10 man personeel te staren en te lachen, maar niemand die een handje toesteekt… dat soort dingen. Maar kom, we mogen ze zeker niet over 1 kam scheren, we zijn immers ook veel vriendelijke mensen tegengekomen.

We zijn toe aan iets nieuws en kijken uit naar Japan. We gaan vooral op het eiland Hokkaido fietsen (noordelijk eiland van Japan) en daarnaast nog een stukje Kansai, we arriveren in Osaka en vandaar waarschijnlijk Kyoto, Nara, Kobe…. We zien nog wel, dat verhaaltje is voor een volgende blogbericht!

Ondertussen blijft Stef hier zoeken naar een hond-stoofpotje (wordt in deze streek veel gegeten), jakkes, maar nog liever dat dan muskusrat (nog zoiets lekkers hier)…

Hopelijk is in Belgie alles goed met jullie, hebben jullie zonnige verlofdagen en heerlijk terrasjesweer. Daar zijn wij toch weer jaloers voor, want terrasjes kennen ze hier helaas niet…

Tot de volgende keer maar weer!!

De twee kiekens – voorlopig zonder velo xx