Kerst bij de Tibetanen met Shangri La whisky!

Dag witte mensjes,

Vanuit een `Tibetaans` cafeke met jazz-muziek bij de stoof in Kerstsfeer (buiten dwarrelt de sneeuw dansend in de lucht); een vrolijk Paasfeest! Dat het nu al Pasen is, was ons even volledig ontgaan eigenlijk;bij gebrek aan gluhwein drinken we `Shangri La whisky` (Tibetaanse gerstewijn) en scharen we ons rond de `yakhotpot`, een soort Tibetaanse fondue zeg maar,om ons te warmen terwijl de temperatuur buiten amper boven de 5 graden raakt. Chocolade-paaseikes zie je hier ook al niet, van Pasen geen spoor dus :-)

Tis weer al eventjes geleden sinds we hier een verslagje neerpenden, beseffen we nu, de tijd vliegt en de voorbije maand zijn we door de 4 seizoenen gefietst en door een hoop natuurpracht. Yunnan is rijk aan bergen (dat hebben we gevoeld, ai, ai..) en schitterende canyons, wat een verademing om in de natuur te zitten, een prachtige streek om door te fietsen... We zijn net terug van een goeie 10 dagen trekken rond de Meili Snow Mountain (oftewel de Kawa Karpo, een goei 6700m), op de grens met Tibet, het meest noordelijke punt van Yunnan, dichter bij Tibet kunnen we niet geraken, tot onze spijt (Tibet is momenteel weer heel moeilijk toegankelijk voor individuele reizigers en van hieruit ook heel erg duur, helaas). Momenteel voor ons zeker het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van onze reis totnogtoe.

Na Dali (waar we een goei maand geleden nog zaten, en waar het lekker zonnig was) zijn we naar Lijiang gefietst, via een `ommetoer` langs een paar onbekende stadjes. Het fietsen begon `easy going`, vooral bergaf cheezen naar prachtige valleien, heerlijk. We fietsten door valleien vol appelsienen, in alle vormen en maten. Lekker lekker lekker om vers geplukte mandarinnekes te kopen langs straat, een vitamine C boost als het ware. Na korte klimmetjes ontdekten we turkoois blauwe meertjes, wijngaarden (hadden er geen idee van dat er zoiets als Chinese wijn bestond eigenlijk), veel oh`s en ah`s dus, en zagen hoe ze hier met klei handmatig dakpannen ed maken, elke boer ploegt hier met zijn koe een put om in de klei, kapt hier water bij, stampen met de voetjes en dan maar bakken in zelfgemaakte klei-ovens, de ene na de andere, ongelooflijk in een high-tech land als China en het ziet er allemaal perfect uit. We sliepen in steden onderweg, waar gene witte te bespeuren was, dansten mee met de oude vrouwtjes op het plein tijdens een lokale kermis. Hier zie je namelijk overal en elke avond, in elke stad althans, een soort collectieve aerobic-achtige dans, waar jong en oud, man of vrouw aan deelneemt, aanvankelijk best lachwekkend, maar ontroerend tegelijk. Iedereen op zijn manier, maar allen even trots en vol overtuiging. In Binchuan belandden we per toeval op een lokaal evenement waar een soort lokale tango werd gedanst, op zijn Chinees, een oud vrouwtje nodigde mij (Leen) uit om een danspasje te wagen, vol aarzeling werd ik meegesleurd over het plein, de trots en de zachte, maar overtuigende bewegingen van de vrouw op turnsloefkes hadden iets nederigs en fier tegelijk. We genoten van het kijken nr de mensen op het plein, voor de meesten valt in deze stadjes `niets te zien`, maar als je genoeg kijkt...wij genoten van dit moment.

We ontdekten ondertussen ook , wat wij noemen de point-it-restaurantjes, waar een frigo met groenten en vlees staat waar je letterlijk `point` (aanwijst) wat je graag wil en daar maken ze dan hun eigen receptje van, altijd weer spannend wat het deze keer zal worden, een soepke, een stoofpotje, gewokt, met of zonder eieren... voor een goei 2 a 3 euro pp, het eten met chopsticks loopt wel es mis, maar we geraken er volleerd in, een paar keer willen ze ons een lepel of vork geven, die we dan natuurlijk sterk verontwaardigd weigeren, het slurpen en smekken begint ook te wennen, best wel es fijn om niet op tafelmanieren te moeten letten, morsen en slurpen is hier de gewoonte, resten of beentjes gooi je gewoon op tafel of op de grond.. We doen het zowieso wel verkeerd, hoor, tot grote hilariteit bij de Chinese gasten en de kok die ons tevergeefs proberen voor te doen hoe het dan wel moet... Op kindermeubeltjes (lage tafeltjes en krukjes) en langs straat smaakt het eten toch altijd het best, overal worden allerlei snacks verkocht, waar we ons graag laten toe verleiden, dumplings en het `stokjeseten` (soort bbq op straat) zijn onze favoriet. HOe vettiger, hoe prettiger is hier het motto, lekker veel olie, yeah. Meestal eet je hier goeikoop,een keer werden we wel goed in het `zak gezet`, we hadden de prijs niet gevraagd en de madam vroeg het 5-voud van de normale prijs! Allebei kwaad natuurlijk, altijd eerst prijs vragen hebben we nu geleerd, ook in winkeltjes wordt vaak het 5 tot 10-voud gevraagd...

ZOeken naar logement onderweg is ook telkens weer een avontuur, ons Chinees reikt nog altijd niet veel verden dan `chi che`(dank je) en `mifah` (rijst) en als we al eens een poging wagen, spreken we het gegarandeerd fout uit en onze gebaren worden vol onbegrip aangestaard en uitgelachen. Gek hoe hier ook gebarentaal en bodylanguage anders wordt geinterpreteerd, zelfs Stef`s imitaties van kippen en varkens wordt met grote ogen bekeken, we voelen ons vaak Marsmannetjes, maar altijd is er toch wel ene Chinees die ons wil helpen en vinden we een bed om te slapen, waar papieren slippers en `rubbertjes` ter onzer beschikking klaar liggen ;-)

De laatste etappe naar Lijiang werd een prachtige dag langs een diepe canyon en een lange klim van rond de 30km (enkel klimmen langs veeeeeeeeel haarspeldbochten waar geen eind aan leek te komen), wat op de kaart 70km leek, werden er 100! Toen we, na het overwinnen van de berg, een `sneeuwpiek` (Yulong Snow Mountain) zagen opduiken, konden we een vreugdekreet en `waaw`gevoel echt niet onderdrukken,wat een zalig gevoel, we zitten bijna ad Himalaya, ongelooflijk! Een gevoel dat op de fiets toch veel sterker is dan per bus of trein, het landschap verandert veel trager en laat een diepere indruk na. Moe, maar voldaan, arriveerden we in het avondzonneke in Lijiang, het Brugge van Yunnan. Oude huisjes in een wirwar van kasseistraatjes, overgezellig, maar ook overtoeristisch, na een dag waren we de ontelbare winkeltjes, de massa`s (hoofdzakelijk Chinese) toeristen en overprijsde restaurantjes al beu. HOewel het vers gebakken Frans brood met verse kaas bij een jonge Chinese bakker ongelooflijk smaakte, de babbel bij een Belg die hier een cafeetje uitbaat gezellig was en de banana pancake met vers fruitsap bij Mama Naxi ons goed vulde... Hunkerend naar een stevige wandeling in de bergen, begaven we ons op de Snow Mountain, maar amai, wat een ontgoocheling, toen bleek dat alles zo toeristisch is uitgebaat, je overal voor moet betalen, niet anders kan dan een kabellift naar boven te nemen... Pff, die luie Chinezen toch die overal met honderden in toerbussen neerstrijken. Maar goed, het is ook lachen, als je ziet   dat ze naar boven gehijst worden met donsjassen aan (het zonneke scheen hier nochtans zalig) en met zuurstofflessen in de aanslag (op `amper` 3500m kan je echt nog wel ademen), om dan hoogstens 50m te stappen, evenveel fotos te nemen om dan terug nr beneden te gaan en de bus terug in te stappen... Wij namen de verste en minst bevolkte lift en na amper een half uurtje stappen hadden we al lang alle Chinezen achter ons gelaten om de rest van de namiddag het zicht op de sneeuwberg voor ons alleen te hebben, op een eenzaam Tibetaans kloostertje met kleurige gebedsvlaggetjes na, heerlijk. Energie te over, we sprongen letterlijk een gat een in de lucht (zie fotos) in een prachtig decor...

Een fietstochtje naar een dorpje in de buurt deed ons in een lokale `zijdeborduurschool` belanden. Werkelijk verbaasd en compleet onder de indruk van het geduld en fijn werk dat in deze kunstwerkjes steekt, kochten we na lang twijfelen en een theepot of 2 verder 2 kunstwerken die ons nu een pak armer, maar ons huisje later een pak rijker zal maken. Als je bedenkt dat de kunstenares (die trots met ons op de foto wou) hier maanden en maanden aan gewerkt heeft met een uiterst fijne naald en zowaar nog fijnere zijdedraad, ik krijg al de kriebels als ik er nog maar aan denk.

Na Lijiang fietsten we verder de bergen in, richting Shangri-La, naar de Tibetaanse hoogvlaktes. We passeerden de overbekende Tijgerkloof, waar de meeste toeristen een trektocht doen. Wij wilden graag door de kloof fietsen, ware het niet dat hier, zoals zowat overal in de streek blijkbaar, wegenwerken aan de gang zijn en de weg vol rotsblokken ligt... aargh. We lieten de kloof even links liggen, we komen hier binnen een week of zo terug voorbij en gaan dan de situatie es bekijken en van de andere kant  de kloof doorfietsen of te voet er door trekken als het op twee wielen niet kan. We fietsten langs de turkoois blauwe Yangtze rivier, een speciaal gevoel om langs een vd grootste rivieren in China, zoniet id wereld, te fietsen, langs knalgele bloemenveldjes en rijstterassen, prachtige picnicspots om lekkere baba`s (lokaal Tibetaans brood) te verorberen. Ondertussen hebben al vele plekjes hier ook onze prijs voor `toilet with a view` gewonnen ;-), wat een verschil met de lokale publieke wc`s hier ;-)
Na de Tijgerkloof voelden we letterlijk aan dat we richting `echte bergen` fietsten,op een dag fietsten we van in een heerlijk lentezonnetje in t-shirt naar ijzig koude winden en regen over een bergpas, klimmen, klimmen, klimmen... alsof we een ander land infietsten, van groene zonnige valleien naar de barre en dorre hoogvlaktes, we vloekten en kreunden (letterlijk), haalden mutsen en handschoenen boven, lippen blauw van de kou, meter per meter naar boven, kop naar beneden tegen de wind in, gevoelloze vingers... je vraagt je af wat je daar in godsnaam doet, ergens op een bergpas, amper dorpjes te bespeuren, de tranen in de ogen, de spieren die verkrampen... `De eenzame fietser` van Boudewijn De Groot maalt door mijn hoofd, we maken er onze eigen versie van om de sfeer er in te houden. Uitgeput en leeg geraken we toch, kompleet verkleumd, de bergpas op en wat waren we blij toen een Tibetaan in een klein hutje ons een bakje instant noodles kon verkopen en ons zelf een plekje rond de stoof aanbood, stilletejs aan voelen we terug het bloed in ons lijf stromen... Daarna fietsen we de Tibetaanse hoogvlaktes in, een andere wereld, de huizen veranderen in grote mooi geschilderde Tibetaanse huizen, de mensen zien er mooi bruin met rode bloswangen, boeren op hun veld kijken ons vol verbazing aan, overal stupa`s met gekleurde gebedsvlaggetjes, die de grauwe hemel een vrolijke tint geven, paarden op de prairies, vrouwen met hun yaks steken voor ons de straat over... We genoten weer met teugen en waren o zo blij met een warme douche in ons hotelleke die avond... De hemel dreigt boven ons, de temperatuur neigt naar het vriespunt, maar we zijn in de Himalaya gearriveerd, joepie.

In Shangri-La vinden we een gezellige guesthouse, met elektrische dekens (een geschenk uit de hemel, want nergens is hier verwarming) en een stoof in de living. Shangri La lijkt leeg... veel is gesloten (laagseizoen) en slechts enkele toeristen te bespeuren, best wel fijn. Wat ooit een klein Tibetaans dorp was, is nu een stad vol grote winkelketens en hotels/restaurantjes geworden, de keerzijde van het toerisme. In China moet alles ook groots gebeuren blijkbaar, kasten van gebouwen worden hier neergepoot, klaar om de bussen Chinese toeristen te ontvangen, jammergenoeg.. Wij trotseerden de kou en sprongen hier onze fiets op, door regen en mist, op zoek naar een meer waar kraanvogels huizen, maar geraakten enkel op de prairie op zoek naar het meer. Wat een gevoel, op een dorre prairie, tussen paarden en varkens, 360 graden prachtig zicht, geen mens te bespeuren, enkel wilde natuur..
We wilden absoluut nog meer richting noorden (Deqin), richting Tibet, naar de Meili Snow Mountain, om er een trektocht te doen. Na lang twijfelen, beslisten we om de fiets even in Shangri La op stal te laten en de bus te nemen, een sneeuwpas oversteken van boven de 4200m in de kou en geen logement onderweg en (nog maar eens wegenwerken) schrikten ons wat af...De bustocht duurde maar liefst 14u (door de wegenwerken), maar door schitterend landschap, over de bergen, langs diepe kloven, door dicht bebost en besneeuwd woud... Ongelooflijk mooi, en moeilijk te beschrijven. Onderweg beseften we dat we een wijze beslissing hadden genomen om de fiets achter te laten, al is dit een dubbel gevoel, wat graag hadden we dit op de fiets beleefd en niet vanuit een bus vol rokende en luidruchtige Chinezen... Het pikte..
In Deqin hebben een kleine week gewandeld door bos, rond de Meili Snow Mountain (6700m hoog!), een heilige berg voor de Tibetanen, die hier jaarlijks een pelgrimstocht rond maken, ze geloven dat de berg ons in het oog houdt en zich kan wreken... Ooit poogden 17 Chinezen en Japanners een poging nr de top, alle 17 kwamen ze om in een sneeuwlawine, een teken voor de locals dat de berg een speciale kracht bezit die we beter te vriend houden. Wij vonden het prachtig, we wandelden (soms tot onze knieen) door de sneeuw, tot aan het basecamp van de berg, een magisch landschap... Het weer was ons minder goed gezind, veel regen, regen, regen... Toen we hier aankwamen, heerste er de grootste droogte sinds 150 jaar (geen regen sinds oktober), een dag later begon het te regenen, toeval?! Op de weg terug hebben we een lokale gids gezocht om ons langs, naar zeggen een schitterende maar gevaarlijke canyon, te leiden. Met een beetje aarzeling en in de gietende regen waagden we ons hieraan, schitterend inderdaad, maar ook bangelijk, op een pad van amper een halve tot 1 meter breed op de bergflank wandelen met een diepe kloof en kolkende Yangtze onder ons, brrrr, maar wat een uitzicht, twee kleine mensjes op een reuzeberg, we waanden ons toch een beetje op het dak van de wereld.. Na 8 vermoeiende wandeluren, nat tot op ons vel en honger als een paard, arriveerden we, of dat dachten we toch, op onze eindbestemming... Alleen waren we de verkeerde kant van de berg opgegaan, zo bleek en belandden we in het verkeerde dorp. Gelukkig was er een vriendelijke familie waar we voor een prikje konden logeren en een maaltijd bij de houtstoof voorgeschoteld kregen. Tibetaans eten weliswaar, toch even wennen, want puur varkensvet blijkt hier een delicatesse, met een kopje yakboterthee. Sanderendaags een gletjser (alweer in de gietende regen) bezocht, waaw, best indrukwekkend, een ijsmassa, dat met momenten een overdonderend lawaai maakt, wanneer een stuk gletsjer (helblauw ijs) met een groot gebulder afbreekt en de bergkloof in dondert... Dan pas ben je je bewust van de kracht van de natuur, we waren hier allebei toch even stilletjes van. Wij waren hier ook alleen, geen kat die zo zot is om 4u in de gietende regen een berg in de modder op te klauteren..
Terug in Deqin blijkt het moeilijk om terug nr Shangri La te geraken. De weg is afgesloten voor wegenwerken en zou  maar 1 keer om de 4 dagen openen voor verkeer.. Geen probleem, dan wachten we een dagje om de bus te nemen, dachten we... Bij navragen blijkt de weg toch niet geopende te worden, want door het slechte weer is de pas dichtgesneeuwd... De bus gaat via een alternatieve route in 2 dagen over Tibet, maar als buitenlander heb je hier een permit voor nodig, dus niet mogelijk voor westerlingen... Gelukkig hadden de voorbije dagen een paar Chinese backpackers leren kennen, waarmee we samen een trektocht hadden gemaakt, die voor ons even konden tolken. Er bleek nog een optie, een alternatieve route via Weixi, een grote ommetoer, maar in een lange dag zouden we toch Shangri La bereiken, weliswaar voor een hoge prijs... Uiteindelijk vertrekken we met zijn 7-en (wij, de Chinezen en nog een Waals meisje) in een mini-busje, voor wat achteraf een groot avontuur bleek... De tocht bleek een helse tocht, dat met momenten op een nachtmerrie leek... De weg naar Weixi bleek ook onderbroken door wegenwerken, hier betekent dat rijden over rotsblokken heen (met de ravijn naast je), door de modder, uren wachten aan wegblokkades, gevaar voor vallende rotsblokken (want je rijdt letterlijk langs rotswanden), constante schrik... De chauffeur bleek een kleine held, die met zijn mini-busje overal doorheen cheesde. We beleefden onze eigen aflevering van Topgear, echt niet overdreven. Na elk obstakel dachten we het ergste nu wel gehad te hebben, tot 100 m verder het volgende opdook. We sliepen 2 nachten in de auto, reden over bergpaadjes die niet voor autos bedoeld waren, duwden rotsblokken van de weg af (tegelijk angstig nr boven kijken of er geen op onze kop konden vallen), duwden het busje door modderstromen op de weg, te gek voor woorden eigenlijk. Toen na 2 dagen bleek dat Weixi toch niet te bereiken was, de weg bleek ook gesloten en zou pas een week later geopende worden, dan maar een nieuwe ommeweg, zo'n goeie 500km ommetoer, maar... over goeie wegen. Dan maar dit proberen. We zouden de nacht doorrijden, want een vd Chinese meisjes moest een dag later haar vlucht halen. Alleen.... ook deze weg bleek onderbroken, en zo kwamen we midden in de nacht vast te zitten op een hoop stenen, geklemd tussen vallende stenen en modder (landslides) en de ravijn naast ons, je hoorde stenen vallen op de auto, het busje stak vast, Stef en de mannen probeerden het busje over de berg te duwen, Leen en de Waalse zaten nog in de auto, met de zaklamp zag je geen steek voor ogen... Wel, wel, wat een avontuur... Uiteindelijk reden we 3 dagen en 3 nachten en arriveerden we gisterenmorgen om 4u terug in Shangri La. Nu kunnen we er mee lachen gisteren hebben we dit ook gevierd met een glaasje. We gaan het niet rap vergeten, denk ik... Het probleem is dat er landslides en modderstromen gevormd worden door de hevige regenval na een lange periode van droogte en ze tegelijk ook overal wegenwerken doen ( en hier is dat met bulldozers en de grote middelen letterlijk de bergwand en rotsen afbreken), zotte mensen, die Chinezen ;-)
En tijdens dit avontuur bleek het Pasen te zijn, helemaal vergeten...

Ondertussen zitten we dus terug i Shangri La, een beetje in Kerstsfeer, enkel de gluhwein ontbreekt ;-) Gelukkig hebben we hier een cafeke gevonden met overheerlijke verse chocolademelk!
Morgen springen we terug ons fietske op, brrr, door de sneeuw, terug richting zuiden, waar het wat warmer is en als alles goed gaat, zitten we volgende week in de Tijgerkloof.

We hopen dat in Belgie alles plezant is, iedereen vd paasvakantie aan het genieten is, de terraskes terug open zijn... Laat ons met tijd maar es ietske weten, we zijn ook benieuwd nr jullie verhalen!

besneeuwde Tibetaanse groetjes

Steen en Lef xx