Don't worry, step by step !

Na ons vorig bericht kregen onze stalen rossen enkele dagen verdiende rust, en namen we onze toevlucht tot de "Taxi". Niet de toeterende, rokende en rammelende vehikkels die hier in bosjes rondrijden, maar de roepnaam van onze trekkinggids voor drie dagen. Voor de vrienden uit Antwerpen, ook hier hebben ze dus een figuur met de naam "Taxi". Hij zou ons zonder kleerscheuren naar het (onder toeristen) bekende Inle-meer moeten loodsen, wat (op een verzwikte enkel na) goed gelukt is. Wat we eerder al ondervonden onder Myanmarezen bleek ook nu het geval te zijn; ver van alle luistervinken in de steden komen de tongen veel sneller los. De verhalen die we onderweg te horen kregen over het land, regime, natuur en de verschillende minderheden zullen we u besparen (al was het maar voor de man zijn veiligheid), maar bleken leerrijker dan eender welke reisgids. De bergvolkeren waar we de bleven eten en slapen ontvingen ons zeer gastvrij, maar onze kennis van het Palaung, Padaung, Pa-O (Wie verzint die namen toch allemaal ?) en andere lokale talen stond echter op een laag pitje en de communicatie liep dus bij momenten "nogal" stroef. Verschillende keren hebben we er op aangedrongen om de maaltijd samen te nuttigen, maar daar wilden ze niet van weten. "Enjoy your romantic lunch" was het antwoord, en ze bleven ons beschouwen als de klant die ten allen tijden in de watten gelegd moest worden. Zo ver ging de integratie blijkbaar niet, niets aan te doen.

Voor de tweede keer deze reis waren we trouwens aangewezen op een overnachting in een klooster. Na wat over en weer geroep (den oppermonnik was blijkbaar hardhorig, daar kon zelfs Boedha niets aan veranderen) werd ons bedje gespreid in een hoekje van de centrale kamer van het teak-houten klooster. Op 4h 's nacht gewekt worden door het geprevel en de gezangen van leerling-monikken was een speciale ervaring. We bleven hardnekkig onze oordoppen induwen en verder dutten, maar tegen de 7-en hebben we de strijd gestaakt en ons stilletjes uit de voeten gemaakt, de monikken niet te veel storend tijdens hun ochtendrituelen. Bijna elke man is hier monnik geweest. Vergelijkbaar met onze plechtige communie, treden jongens van 10 jaar een tijdje in het klooster voor een initiatie in de leer van Boedha. Onze "Taxi" hield het naar eigen zeggen maar een week uit, dus het is allemaal relatief. Uiteindelijk bleek de stap van "Gids van Boedha" naar "Gids voor den toerist" snel genomen voor hem.

Vergeleken met de drukkende warmte van de laagplateaus was dit gebied in de bergen een welkome afwisseling; lekker koel en veel groen. Het was mooi om de vissers op het meer bezig te zien en te zien hoe de lokale boeren hier op het water hun groenten en fruit kweken op de`floating gardens`om ze dan op de lokale markten te gaan verkopen. Helaas pindakaas, van een rustig verblijf aan het meer konden we niet lang genieten. Twee dagen later wachtte een uitputtende bus- en treinreis naar het meer noordelijkere bergdorp Hsipaw (op de weg naar China). De trein wordt beschreven als een van de mooiere treinritten in Azie, aan 30km/u sleurt de trein zich hortend en stotend door de bergen, best wel amusant, precies een pretparkritje :-) De trein gaat over de Gokteik-viaduct, een goeie eeuw geleden gebouwd door de Britten, om een diepe kloof te overbruggen. Het zou de 2de hoogste treinviaduct ter wereld zijn, best indrukwekkend om erover te rijden, heel traag, je hoort de brug onder je kraken en ziet 100m diep de rivier onder je... Mooi, mooi, maar toch ook blij als we erover waren. Voor de terugtocht vanuit Hsipaw werden de fietsen opnieuw van stal gehaald en de benen mochten nog eens bergen verzetten, letterlijk zo leek het soms. Het was een mooie tocht met veel meer groen dan we de voorbije weken al hadden gezien. Met ware doodsverachting doken we onderweg een vallei in (waar de trein over de viaduct gaat, gaat de weg dwars door de kloof) via haarspeldbochtenweg (veel punten bij Scrabble!). Maar het frustrerende aan een bergaf is dat je weet dat je later opnieuw ... bergop moet inderdaad. De afdaling kostte ons 15 minuten, de klim zo'n anderhalf uur. En dan is de lol er snel af hoor. Gelukkig zijn de mensen onderweg alleraardigst, met als hoogtepunt een man die ons toeriep: "Don't worry, step by step!". Hij had makkelijk praten op zijn scooter ;-)

Aangekomen in Pyin-U-Lwin, ooit een koloniale stad van de Britten, kreeg Leen weer een aanval van `leuke-steden-allergie`; het was de tweede keer in een maand dat we langer dan 2 dagen in een aangename stad bleven en waar Leen noodgedwongen horizontaal strijk in bed moest blijven liggen. Maar ziek of niet, mevrouw moest en zou een bezoekje brengen aan de eerste deftige bakkerij/koffiehuis die we op onze weg tegenkwamen. Wat voor Leen voelde als een marathon, was in praktijk slechts 1km. Maar toegegeven, de warme chocolademelk smaakte heerlijk (zelfs bij 30 graden), en het smoske-a-la-Birmanie deed ons hunkeren naar meer. Met het excuus "tijdens het fietsen verbruik je veel energie", moest gisteren ook een tweede bakkerij er aan geloven, en nam de berg koekjes in onze tassen schrikbarende proporties aan.

Ondertussen is de berg al wat geslonken, en zijn we opnieuw op ons beginpunt aangekomen, het drukke Yangon. Overmorgen (4 maart) zeggen we vaarwel aan het land van de opium, natuurgeesten en rokkendragers, en vliegen we het land van nonkel Mao tegemoet. Hopelijk doen ze niet te moeilijk over onze verlopen visa, 20kg overgewicht, en het gebrek aan terugvlucht.

Subiet misschien toch maar een wierrookstokje of 10 branden bij onze vriend Boedha.

Steen & Lef