Hobbeldehobbel Hip Hoi

Hello-Bye bye, Mingalaba, Hey you, your country you,

Allemaal manieren om hier goeiendag te zeggen… Kleine social talks die we hier dagdagelijks op onze fiets maken en te horen krijgen, best wel grappig, want veel verder reiken de gesprekken niet.

Ja ja, ondertussen hebben we een dikke 500km in de kuiten, dat lijkt niet zo bijster veel, maar wat een kilometers! Onze fietskes hebben hun degelijkheid tot nu toe al goe kunnen bewijzen, want ze moeten toch veel verduren, om nog maar niet te spreken over ons achterwerk (`schorteblauw` zoals ze id westhoek zeggen). Maar wat we zien is het Myanmar van elke dag, de ongelofelijke goedgehumeurdheid van de mensen hier, altijd nieuwsgierig, soms met verstomming geslagen als ze die 2 kiekens zien passeren, meestal gevolgd door een uitbundig schatergelach… We hebben nog niet kunnen uitmaken wat ons hier zo grappig maakt: het feit dat we zo zot zijn om hier per fiets te reizen, dat een vrouw in short op een fiets rijdt, dat we zo zwaar bepakt fietsen, dat we er helemaal bestoft bij fietsen…Niemand spreekt hier ook Engels (buiten de toeristische bestemmingen), communicatie is dus handen en voetenwerk. Alleen ben je hier nooit, zelfs als we even willen verpozen op een `verlaten` plekje om iets te eten of drinken, gegarandeerd hebben we binnen de 10 min een publiek van een man/vrouw of 2 die ons nauwkeurig bestuderen, alsof we net uit de ruimte zijn geland. Onze fietsen worden ook telkens grondig bekeken, aangeraakt, en bewonderd. Allemaal best wel grappig, maar wij zijn blij om op deze manier door het land te trekken, en niet vanachter een busraampje een glimp opvangen… Al moet je wel een beetje een kieken zijn om hier te fietsen :-)

Ondertussen zijn we in Kalaw aanbeland, in de bergen op zo`n 1400 meter. Het is hier wat koeler, een aangenaam briesje, veel bomen en meer groen… Het is hier fijn!

Van Mandalay zijn we naar Myingyan gefietst, een stadje waar weinig toeristen komen. We wilden dit op 1 dag fietsen, maar onderweg bleek al snel dat dit niet zou lukken, de locale definitie van een `very good and very flat road` is namelijk niet de onze, en 10 miles volgens de locals kan er evengoed 5 of 20 zijn.. De eerste dagen waren wennen, onze beentjes waren nog niet gewend aan het op en neer fietsen, en al zeker niet aan stukken zandweg met stenen.. Dit is wat ze hier de `dry zone` noemen, en wat vergelijkbaar is met de Afrikaanse savanne of de woestijn i Z-Amerika, droog, veel zand en stof, weinig groen en hot hot hot… En overal lijken er wegenwerken aan de gang in Myanmar, de logica hierbij is soms ver te zoeken. Stukken geode weg worden onderbroken door slechte stukken (zand, putten, stenen…) en in the middle of nowhere, ergens op een slechte weg word teen nieuw stuk weg aangelegd voor 200m en `that`s it`, very strange, allemaal mannen en vrouwenwerk. Hier lachen ze er mee, en zeggen ze dat de werken enkel `voor de show` zijn, dat er al 40 jaar ad wegen wordt gewerkt en ze nog altijd even slecht zijn..

Onderweg naar Myingyan zijn we halverwege (Myotha) dan maar in een klooster bij de monikken blijven slapen, dat kan hier overal (als je geen andere mogelijkheid hebt), een ervaring, al is het niet zo evident als je snachts dringend moet plassen en het gebouw volledig afgesloten blijkt ;)

Van Myingyan naar Bagan, bekend om zijn vele vele 1000-den temples, die vooral heel mooi zijn bij zonsopgang en –ondergang. Dit keer was het Leen haar beurt om in bed te blijven met het WC als beste vriend voor 2 dagen;-) Onze maag en darmen lijken nogal gevoelig voor het Myanmarese eten, zo blijkt. We zijn wat voorzichtiger geworden, overdag een strikt dieet van fruit, koekjes en rietsuikersapjes ;-) en zijn we wat meer overgeschakeld op Chinees of Thais eten. Maar nu is alles terug prima en eten we ons rond en gezond.

Van Bagan naar Kyaupedaung via Mt Popa. Een berg dat ze hier vereren owv de zogenoemde `nats`, een soort geesten, die je kan offers brengen. In Kyaupedaung bleek geen guesthouse met eenpermit voor foreigners… wat een gedoe, dan moet je naar de politie om een `permit` om in het lokale guesthouse te mogen verblijven, die konden ons niet helpen (want de officer van dienst was hiervor niet bevoegd), dan maar naar eensoort gemeente-ambtenaar, die onze paspoortnrs noteerde (maar nog steeds geen permit), terug nr het guesthouse, nog eens papieren invullen en 6 kopies van onze paspoorten en visa… De mensen van het guesthouse waren er niet gerust in en leken bang, maar wel supervriendelijk. Maar we hadden dus geenpermit… Ramen mochten we niet open zetten, gordijnen moesten helemaal dicht blijven, zodat zeker niemand kon binnenkijken.. Savonds (als we al in bed lagen) hoorden we iemand toekomen die een discussie met de eigenaar aanging.. het ging over ons (waarschijnlijk iemand van de politie ivm de permit die we niet hadden). Een beangstigend idee, we willen deze mensen natuurlijk niet in moeilijkheden brengen… Meer hebben we er niet van gehoord, de mens van het guesthouse was smorgensvroeg veel minder vriendelijk, zou het daar iets mee te maken hebben?

Daarna van Kyaupedaung naar Meiktila. Een stadje aan een meer, we vonden het hier zalig, onze kamer had zicht op het meer, smorgens ontbijt aan het meer, heerlijk… En dat op Valentijnsdag ;-)

Een paar goeie bakkerijen en ijsjes (een paradijs voor Leen ;-) In Meiktila wilden we graag een weverij bezoeken. In Yangon op de markt hebben we een stalletje gevonden die natuurlijk gekleurde en geweven stoffen en tassen, kleren… maakt. We waren hier allebei weg van, heel eenvoudig en mooi en alles met de hand gemaakt en gekleurd met natuurlijke kleurstoffen uit planten en vruchten die hier groeien.We wilden heel graag de weverij bezoeken die in Meiktila is. Het heeft ons heel wat rondgevraag gekost om het te vinden (maar de mensen verzetten hier hemel en aarde om je te helpen en de weg te tonen), maar het is ons gelukt, ergens in een achterbuurtje in een houten schuurtje zaten 5 vrouwen aan oude weefgetouwen tussen de katoenen draden… Ze waren laaiend enthousiast, verrast en oh zo blij en vereerd dat we hen gingen opzoeken. Het werk werd stilgelegd en weefgetouwen werden opgezet om ons te tonen hoe ze te werk gaan. Wij vonden het zalig om het te zien, echt ambachtelijk werk, het enthousiasme van deze vrouwen heeft ons echt deugd gedaan!

Van Meiktila naar Thazi, waar mama Htun ons goed heeft verzorgd… Gisteren dan van dar naar Kalaw gefietst, de bergen in, wat een dag! We waren al bang dat het te zwaar zou zijn en hebben even getwijfeld om het met de trein te doen, maar we zijn sterk geweest, hebben onze moed bijeengeraapt, op onze tanden gebeten en de bergen in gefietst, een kleine 100km, waarvan de laatste 30km constant stijgen (zon 1000m) en over slechte wegen, met momenten moet je de weg gaan zoeken tussen de stenen en `potholes`. Met heel veel voldoening, een leeg gevoel en krampen in de benen zijn we hier gisterenavond gearriveerd. Het pintje op het terrasje van ons guesthouse (met zicht op de bergen) smaakte ongelooflijk! Toch een beetje trots op onszelf ;-)

Vandaag een verdiende rustdag.. Morgen vertrekken we voor 3 dagen voor een trekking hier door de bergen (te voet), langs dorpjes met hilltribes naar het bekende Inle-lake.

Onze oorspronkelijke bedoeling was om van hieruit via Pindaya terug nr Mandalay te fietsen, maar nog eens over slechte wegen door de bergen en geen overnachtingsmogelijkheid onderweg hebben ons doen veranderen van gedacht… We nemen de bus nr Mandalay en gaan van daaruit met de trein nr Hsipaw, NO terug in de bergen om zo terug te fietsen… Dat zou ook een hele mooie route zijn en een goeie weg ;-)

Voila se, nu zijn jullie weer mee en kan er weer verteld worden, he. Stef doet hier ondertussen verwoede pogingen om wat fotos op te laden, hopelijk lukt het.

We gaan nog es uitkijken naar een massage voor onze pijnlijke billetjes en onze rugzak pakken voor morgen!

Salukes!

Steen en Lef

PS: Sigrid, merci voor de tips, we hb er al veel aan gehad, morgen gaan we met gids `Taksi` op pad en Sam van Sam`s trekking heeft ons heel goed uitleg gegeven…